Image may be NSFW.
Clik here to view.
Έχουν περάσει μόνο τρία χρόνια από τότε που το iPad πρωτοπαρουσιάστηκε στο καταναλωτικό κοινό και πλέον είναι αδιαμφισβήτητο ότι πρόκειται για ένα από τα πιο επαναστατικά προϊόντα πληροφορικής που έχουν εφευρεθεί ποτέ.
Είναι όμως το iPad ένα εργαλείο “παραγωγής” περιεχομένου; Ή μήπως είναι ένα εργαλείο μόνο για “κατανάλωση” περιεχομένου;
Τον όρο κατανάλωση περιεχομένου δεν τον χρησιμοποιώ με αρνητική χροιά. Στην ίδια κατηγορία δηλαδή στις συσκευές κατανάλωσης περιεχομένου βρίσκεται και η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, αλλά και τα βιβλία, τα περιοδικά και οι εφημερίδες (Δεν ξέρω αν θυμάστε τις δύο τελευταίες έννοιες. Είναι κάτι τυπωμένα [σε χαρτί για όνομα της Αγίας Πατάτας!] τετράγωνα αντικείμενα, που μοιάζουν με το Readability , το Pocket, το Instapaper, το Zite και το Flipboard . Μόνο που είναι χειρότερα. Και δεν είναι και δωρεάν. Και δεν διαμορφώνονται ανάλογα με τις προτιμήσεις σας. Τέλος πάντων. Αποκλείεται να τα θυμάστε. Πεθάναν. Πάει.)
Προφανώς η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση, αλλά όχι για τους λόγους που ο περισσότερος κόσμος ίσως θα φαντάζεται. Ο λόγος για τον οποίο το iPad δεν είναι βελτιστοποιημένο για παραγωγή περιεχομένου ΔΕΝ είναι η έλλειψη πληκτρολογίου, υπάρχουν άλλωστε πάμφθηνα και κομψότατα πληκτρολόγια Bluetooth που λύνουν αυτό το πρόβλημα. Ο λόγος δεν είναι ούτε καν η έλλειψη ειδικευμένων εφαρμογών παραγωγής business περιεχομένου (πιο τρανταχτό παράδειγμα, το Microsoft Office, αλλά θα επιστρέψουμε σε αυτό σε λίγο)
Ο λόγος είναι ότι το iOS ακολουθεί ένα εφαρμογοκεντρικό σύστημα αποθήκευσης των αρχείων που παράγει ο χρήστης και αυτό είναι αρκετά αντιπαραγωγικό.
Με τον όρο εφαρμογοκεντρικό σύστημα αποθήκευσης αρχείων (application-centric file system) σε αντιδιαστολή με το αρχειοκεντρικό σύστημα , εννοώ ότι κάθε εφαρμογή είναι ταυτόχρονα και ο χώρος αποθήκευσης των αρχείων που αυτή η εφαρμογή παράγει:
Η εφαρμογή Pages σώζει τα αρχεία της εντός της εφαρμογής Pages, η τελευταία ζωγραφιά που έκανε ο γιος σας με τα δάχτυλα του στην εφαρμογή Line Brush, αποθηκεύεται εντός της εφαρμογής Line Brush, οι σημειώσεις της εφαρμογής Notes, μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο αν κάποιος ανοίξει…το Notes και ούτω καθεξής. Να το πω αντίστροφά. Εάν έχετε για τους δικούς σας λόγους 3 διαφορετικές εφαρμογές με τις οποίες κρατάτε σημειώσεις και 4 διαφορετικές εφαρμογές με τις οποίες σκιτσάρετε , τότε θα πρέπει να θυμάστε όχι μόνο το όνομα του αρχείου που δημιουργήσατε , αλλά και την εφαρμογή στην οποία το δημιουργήσατε. Δεν έχετε όλα τα αρχεία μπροστά σας.
Ξέρω τι θα μου μου πείτε . Το cloud. Ω ναι το cloud!
Η αλήθεια είναι ότι το cloud έφερε μια επανάσταση στον τρόπο που οι iDevices μας αλληλεπιδρούν με τον υπόλοιπο κόσμο μας. Σημειώνουμε τα ραντεβού μας στο Evernote του iPad και μετά ενημερωνόμαστε για αυτά εν κινήσει στο Evernote του iPhone, ενώ η σύζυγος συμπληρώνει on-line την λίστα με τα ψώνια την οποία έχουμε shared.
Μια πλειάδα εφαρμογών ακολουθεί την cloud λογική και συνδέει ακόμα πιο σφιχτά την iDevice μας με την υπόλοιπη ψηφιακή ζωή μας. Διαβάζουμε ένα άρθρο στο PC μας και με ένα click το άρθρο αποθηκεύεται για offline viewing στο iphone και στο ipad. Tα podcast και τα e-books μας συγχρονίζονται αυτόματα μεταξύ των i-συσκευών μας , σε κάθε δευτερόλεπτο, και σε κάθε σελίδα. Με το itunes match και με το home sharing , το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την μουσική μας συλλογή. Ψηφιακή μαγεία ; Πράγματι αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, Στην πράξη, αυτό που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής το cloud , είναι να συνδέσει αποτελεσματικά τις i-συσκευές μας με τον έξω κόσμο αλλά όχι τις εφαρμογές μεταξύ τους.
Το ερώτημα δηλαδή παραμένει. “Μιλάνε” μεταξύ τους οι εφαρμογές στο iOS; Η απάντηση είναι “Ούτε αρκετά και ούτε αποτελεσματικά”
Το μόνο repository αρχείων που έχει αυτή την στιγμή που μιλάμε είναι οι φωτογραφίες. Όποια εφαρμογή και να εγκαταστήσετε που να βγάζει φωτογραφίες “σώζει” τις φωτογραφίες της εκεί. Στο Photos. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο αυτή την στιγμή για κανένα άλλο είδος αρχείου. Δεν υπάρχει πουθενά κανένα “κουμπάκι” κανένα “εικονιδιάκι” που να μας αποκαλύπτει, γυμνό από εφαρμογές, το filesystem του iOS ώστε να βλέπουμε με μία ματιά μόνο όλων των ειδών τα αρχεία που έχουμε “σώσει” τοπικά και να μπορούμε με ένα tap να ανοίξουμε κάποιο αρχείο ή πχ με ένα παρατεταμένο tap να επιλέξουμε με ποιά εφαρμογή θα ανοίξουμε το συγκεκριμένο αρχείο.
Ξέρω και πάλι τι θα μου πείτε. “Αυτό που περιγράφεις δεν είναι πλέον iOS. Μας περιγράφεις το Android. Η Apple ξέρει πολύ καλά τι κάνει”. Μέχρι πριν λίγους μήνες θα συμφωνούσα μαζί σας, μέχρι που το Dropbox μπήκε για τα καλά και στην ζωή μου και στην καθημερινότητα των i-συσκευών μου.
Πλέον το “My Documents” στον υπολογιστή του σπιτιού μου και στον υπολογιστή της δουλειάς μου είναι αποκλειστικά και μόνο στο Dropbox. Επίσης το εικονίδιο του Dropbox είναι στην πρώτη σελίδα του ipad μου και στην δεύτερη σελίδα του iphone μου. Θυμάμαι τις εποχές της φράσης “Ένα στικάκι ρε παιδιά , μήπως έχετε ένα στικάκι” όπως πριν λίγα χρόνια θυμόμουν καθόλου-νοσταλγικά την φράση “Μήπως έχετε μια δισκέτα;”
Τo dropbox στο ipad το φέρνει ένα βήμα κοντύτερα στο να γίνει μια πραγματική content creating συσκευή γιατί δημιουργεί μια de facto αρχειοκεντρική όαση στο εφαρμογοκεντρικό περιβάλλον της Apple. Παρόλα αυτά ούτε το dropbox είναι η βέλτιστη λύση. Το icloud είναι ήδη εκεί. Γιατί πρέπει να έχω και ένα δεύτερο cloud?
Επίσης το να επαναπαυόμαστε στην “σιγουριά” του dropbox παραμένοντας στο app-centric μοντέλο της Apple σημαίνει ότι ποτέ δεν θα απαλλαγούμε από υπόλοιπα προβλήματα του. Έχουν όλα τα app την επιλογή “Save to Dropbox?” .
Νομίζω πως η εμφάνιση του Office στο iOS θα ήταν καταλύτης που θα επιτάχυνε τέτοιου είδους εξελίξεις. Σίγουρα η Microsoft θα ήθελε να προωθήσει την πλατφόρμα Office 365 και την αποθήκευση αρχείων στο SkyDrive και όχι στο Drobox. Στην πράξη όμως το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Θα καταδεικνύονταν τα προβλήματα της εφαρμογοκεντρικής προσέγγισης ακόμα περισσότερο. Η προσέγγιση αυτή ήταν άψογη επιλογή στο όμορφο και απλό σε δυνατότητες και απαιτήσεις μοντέλο του πρώτου iPhone που κυκλοφόρησε αλλά πλέον είναι μια “προίκα” που μπορεί και να μην θέλουμε.
Θέλουμε ένα “αρχειοκεντρικό” filesystem εδώ και τώρα!